{ Black Clover x Fairy Tail } the beginning of the story and friendshp #

ไม่นะไม่เอา.....

"ไปซะลูซี่....."

'' ไม่!!ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น...จริงสิ..เวนดี้..ฉันจะต้องไปตามเวนดี้!!  ''

ลูซี่ ฮาร์ฟิเลีย พยายามใช้สติอันน้อยนิดพูดให้กำลังใจร่างชุ่มเลือดตรงหน้า ภายในรอบๆที่ควันคลุ้งจนแสบจมูกไปหมด พลังเวทย์ก็หมดไปเสียแล้วแค่การที่จะต้องประคองสติไม่ให้สลบไปก็เต็มกลืน ใบหน้าอาบน้ำตายังคงยกฝ่ามือบางที่สั่นเทาปั้มหัวใจคนตรงหน้าด้วยความหวัง ชายหนุ่มผมชมพูที่เป็นทั้งเพื่อนและพรรคพวกคนสำคัญ นัตสึ ดรากูนีล ฉันจะต้องช่วยไว้ให้ได้!!

หมับ!

ฝ่ามือสากของคนใต้ร่างบีบเบาๆที่แขนของลูซี่ที่พยายามจะทำอะไรที่สูญเปล่า ในตาสีเฮเซลนัทที่รื้อน้ำตาขึ้นมากกว่าเดิมและหันมากอบกุมมือของชายหนุ่มไว้แน่น ถึงแม้รอบๆข้างจะอึกทึกครึกโครมแค่ไหน แต่ภายในหูของลูซี่กับอื้ออึงไปหมดฉันไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงที่แหบพร่างของคนตรงหน้าที่พยายามจะบอกอะไรบางอย่าง ที่ฉันไม่อยากให้เขาพูดออกมา

'' พอ..เถอะ...ลู..ซี่..''

'' ไม่!! นายต้องรอด  '' 

ลูซี่หันไปสนใจบาดแผลอีกครั้งที่หน้าท้องของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดกลิ่นคาวที่รุนแรงมันทำให้ฉันเวียนหัว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพยายามหาวิธีห้ามเลือดที่ไหลออกมาให้มันหยุดไหลซักที

ในตาสีน้ำตาลปรือของคนใกล้หลับจ้องมองเพื่อนคนสำคัญที่พยายามหยุดเลือดที่ไหลออกมามากจนหน้าใจหายของเขา ทุกๆการกระทำของลูซี่ยังคงอยู่ในสายตาเขาทุกอย่างถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไร้ประโยชน์ก็ตาม......อ่า ก็รู้อยู่หรอกว่าวันนี้เป็นวันที่กิลด์ที่แข็งแกร่งที่สุดจะ...ล่มสลาย..ทุกๆคนจะตายกันหมด...ไม่เว้นแต่เขา..ในตาปรือเลื่อนไปมองหญิงสาวผมทองที่กำลังห้ามเลือดทั้งน้ำตาอยู่ และแย้มรอยยิ้มบางๆ....ก็เพราะ..มันพึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเธอนี่นา

นัตสึกัดฟันข่มความเจ็บและใช้พลังเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นมานั่งก่อนจะหันไปจ้องลูซี่ตรงๆ หญิงสาวผงะทั้งน้ำตาทั้งตกใจและโล่งอกที่เพื่อนของเธอยังคงมีแรงเหลือเฟือถึงขนาดบาดเจ็บขนาดนี้แล้วยังจะสามารถขยับตัวได้อีก ก่อนจะรีบถลาไปประคองเมื่ออีกฝ่ายกระอักเลือดออกมา

'' นัตสึ!! นายจะลุกขึ้นมาทำไม ''

'' แคกๆ....ฟังนะ..ลูซี่..ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้วหล่ะ ''

คร้ายกับถูกเวทย์ต้องสาปร่ายใส่ ลูซี่นั่งตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาตรงๆ ฮะ..อะไรนะ...บ้าน่า..นายพูดอะไรของนาย

'' นัตสึ...เวลานี้ฉันไม่ตลกกับนายนะ ''

'' ฟังฉันนะ...ลูซี่..ฉันคาดการไว้แล้ว...ว่ายังไงวันนี้ซักวันก็ต้อง...มาถึง ''

'' นี่...นัตสึ..ฉันว่านายเสียเลือดมากจนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ..เพราะงั้นนายนอนลงเถอะ..เดี๋ยวฉันจะรีบไปตามเวนดี้มาช่วยนายเอง ''

นัตสึพยายามเมินใบหน้าที่สิ้นหวังแต่ก็ยังฝืนยิ้มของลูซี่ เพื่อต้องการบอกอะไรบางอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป..เพราะ..ไม่รู้ว่าร่างกายนี้จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน

'' ลูซี่...ยัง..ไงฉัน..ไม่สิทุกๆคนในกิดน์ก็ต้อง...ตายหมดอยู่ดี  ''

'' หยุดพูดนะ!! ฉันไม่อยากฟัง!!!! ยังไงนายไม่สิทุกๆคนก็ต้องรอด...เพราะฉันจะเป็นคนช่วยเอง ''

ลูซี่ตวาดทั้งน้ำตาพร้อมจ้องมองเพื่อนผมชมพูด้วยความโกรธ นัตสึ...ตอนนี้นายเหมือนไม่ใช่นัตสึที่ฉันรู้จักเลย...เพราะนัตสึที่ฉันรู้จักหน่ะ..ไม่ถอดใจอะไรง่ายๆแบบนี้!!!

'' พูดแบบนี้..มันไม่สมเป็นนายเลยนะ..นัตสึ ''

'' ฮะๆ...มันก็จริงอย่างที่เธอพูด ''

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆให้กับความคิดของลูซี่ อ่า..คงต้องรีบแล้วหล่ะ..คงถึงขีดจำกัดของฉันแล้ว

'' ลูซี่..ก่อนทุกๆอย่างมันจะจบ..ฉันขออะไรเธอบางอย่างได้รึเปล่า ''

ลูซี่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลและพยักหน้าให้ชายหนุ่มช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปบีบมือเขาเบาๆ

'' ช่วย..มีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขทีนะ  ''

จบคำพูดนัตสึได้ยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายส่งไปให้ลูซี่และแล้วเธอก็ระเบิดน้ำตาออกมาลูซี่บีบมือนัตสึแน่นพร้อมทั้งกรีดร้องไปสุดเสียง ก่อนจะเอ่ยเสียงที่สั่นเครือทั้งน้ำตา

''  ฮือๆๆๆ..นาย..พูดอะไรของนาย..นะ   ''

นัตสึไม่พูดอะไรก่อนจะหันไปถอดผ้าพันคอลายทางของตัวเองออกแล้วเอาไปใส่ให้หญิงสาวตรงหน้าก่อนจะลูบหัวเบาๆด้วยรอยยิ้ม

'' ถือว่า..เป็นของขวัญ...จากฉันนะ   ''

สิ้นเสียงร่างหน้าก็ล้มไปต่อหน้าต่อตาของเธอ ลูซี่เบิกตากว้างตั้งใจจะคว้านัตสึไว้..แต่จู่ๆแสงสวางก็ปรากฎขึ้นวงเวทย์สีทองที่เท้าส่องแสงสว่าจ้าจนทำให้ฉันหลับตาอักขระแปลกๆที่ไม่คุ้นตาลูซี่เบนความสนใจจากวงเวทย์พยายามเข้าไปคว้าร่างของนัตสึไว้ แต่ก็ไม่ทันเมื่อรอบๆตัวกลายเป็นสีขาวสว่าง และนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้เห็น....แต่มันก็ยังไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน

'' ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนพวกเราแฟรี่เทลก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันเสมอ..ไม่ว่าจะเมื่อไหล่ก็ตาม!!!! ''

ไม่รู้ทำไมเสียงในฝันตอนนั้น...มันทำให้ฉันอบอุ่นใจ..จนห้ามไม่ได้

------------------------------------------------------------------------------------

ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้โดยที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจทุกท่านนะ

เค้าคนแต่งไม่ไดต้องการอะไรมากมาย ขอแค่อ่านเรื่องนี้ด้วยความสุขและอมยิ้มก็เพียงพอ ไม่ต้องคอมเม้นท์ก็ได้ เรื่องนี้ต้อนรับนักอ่านทุกแบบที่หลังไหลเข้ามา ขอเชินเพลิดเพลินกับนิยายสนุกๆที่เค้ารังสรรค์ขึ้นมานะ 

-- ด้วยรัก---